Little Hope 4 Us

Evet şu an yazacaklarımın bildiğiniz motivasyon mektubuyla gram alakası yok. Yaşadıklarıma ve anlatmak istediklerime bir başlık bulamadığım için bunu uygun gördüm 😛 🙂 (azcık sıyırmış galiba dediğinizi duyar gibiyim 🙂 ama olsun ).

Hayatınızda hiç bir dönüm noktası yaşadınız mı? Ya da birkaç tane dönüm noktası? Hiç mi yaşamadınız? Harika o zaman sizleri kenarı alalım şanslı arkadaşlar 🙂 seviliyorsunuz.

Ben sanırım bir kaç dönüm noktası yaşayanlardanım (kendimce). Hatta bunlardan en önemlilerini sadece bu sene içinde yaşamış olmam, ”YOK ARTIK DAHA NELER” diyeceğim , “bu da gelmez başıma ya o kadar da değil”, “abartmıyor muyuz biraz, tatlım” diyeceğim, inanmak istemeyip, “birazdan uyanacağım ve hepsi geçmiş olacak” diyeceğim şeylerin hepsini bir seneye sığdırmayı başardım (!).

Bu bir iç dökme yazısı olmadığı için, bunları buralarda anlatmayacağım tabii. Asıl amacım ne olursa olsun zor zamanlardan, sınavlardan “nasıl sağ çıkarız” (nasıl sağ çıkmaya çalışıyorum 🙂 ) bunu maddelerle anlatmak 🙂 .

• Her şeyden önce dünyanın en basit, en düz ve en en en klişe cümlesi “KENDİNE İNAN” ile başlamak istiyorum. Çünkü öyle anlar olacak ki yaşadığın hiç bir şeye inanamayacak, gerçeklik algını yitireceksin, dost-düşman, doğru-yanlış birbirine girecek ve sen sadece “BUNU DA ATLATIRIM” diyecek kadar da olsa kendine inanacaksın!
• Sarılacak bir ailen varsa onlara sarılacak, her şeyin üstesinden tek başına gelmeye çalışmayacaksın. Ne kadar güçlü olursan ol (ilk maddeye ters düşüyor gibi gelse de aslında birlikte güzel yürüyen bir ikili bu) bir nokta var ki ”gücüm kalmadı artık” dediğin ve bunu sonuna kadar hissettiğin, o noktada aile dediğin şey sana ilaç gibi gelecek.
• Arkadaşlar iyidir, DOST’lar en iyi!!! Fakat burada öyle ince bir çizgi var ki “GERÇEK DOST, GERÇEK ARKADAŞ” sandığın herkesi bu zamanlarında çok çok rahat ayıracaksın. Arayıp ulaşamayacak, en ihtiyacın olduğu zamanda yanında bulamayacak, belki de aslında onlar için gerçek değerinin ne olduğunu göreceksin! Bileceksin ki vakit “Çürük Elmaları” ayıklama vaktidir. Çok olumsuz girdim değil mi bu maddeye… Aslında değil, hayatından sana yük olan, fazlalık, sahtelik ve yalanları çıkardığında öyle bir hafifleyeceksin ki, yaşadığın her şey bir şükür sebebi olacak. Çünkü bu süreç içinde yanında bulduğun her DOST senin ona verdiğin değeri fazlasıyla hak ediyor olacak ve geriye dönüp baktığında ”ne güzel bir aileyiz biz” diyebileceğin bir hane halkını içerecek.
• Ağlar vahlar edip, karalar bağlamayacaksın! Kendine acımayacaksın! Odalara kapanıp, dış dünyadan soyutlanmayacak ve bir amaca tutunacaksın! Şu hayattın akışına kapılıp sürüklenip gitmeyecek, kendi yolunu oluşturmak için gerekirse çırpınacaksın. Benim bu süreçleri atlatmamda ki en büyük motivasyonlarımdan biri buydu açıkçası. Bitirmem gereken bir okul, gerçekleştirmem gereken hatta beni yer yer fazlasıyla yoran işlerim vardı. Ama hep şunu düşündüm “beni bu kadar zorlayan kader aslında bir yandan da çözümleri kendi içinde sunuyor”. Nasıl mı ? Şu an kafamı dağıtacak pek çok sebebim olmasına rağmen bitirmem gereken o okul var ya hayata tutunma, belli bir amaca odaklanmama yaradı ve tabiri caizse kendi kafamda dönüp duran o uğultulara aman vermeyerek tüm olumsuz düşüncelerime ket vurdu! Yani oturup ağlamaya o kadar vaktim yoktu ki bunu bir mucize olarak gördüm!!! (Kırk yıl düşünsem buna şükür edeceğim de aklıma gelmezdi mesela…)
• Kitap okudum… En boş olduğum zamanlar da bile okumadığım kadar kitap okudum. Kitaplara sığınıp zihnimi korudum belki de kim bilir. Başka dünyalara açılmak iyi geldi tabii.
• Doğaya attım kendimi! Yürüdüm, koştum, deniz kenarına gidip üzüntülerimi, korkularımı bir bir taşlara totemleyip en uzağa fırlatma yarışması yaptım kendi kendime (Hadi ama gülmeyin bence çok etkili bir yöntemdi 🙂 )
• Doğaya attım kendimi demişken, en güzel terapilerimden birini unutuyordum neredeyse :). Kedi, köpek sevmek, beslemek… Aldım dostluk mamalarımı, başladım doyuracak çocuk aramaya… Ben onların karnını doyurdum, onlar benim ruhumu :). Vefalı şey bu sıpalar 🙂 .
• Kaçtım biraz da ruhumu daraltan her şeyden. Mutsuzluk veren, yüzü gülmeyen, ağzından bir tatlı söz çıkmayandan kaçtım. Kötü anılardan uzaklaştım… Bencilliğin sınırsız, sonsuz olduğu gerçeğini görmezden gelerek kendi halime bıraktım kendimi. Bazen üstelemenin anlamı yoktur, bildim (öğrendim)…
• Yardım ettim! Kendimi hiç beklemediğim bir ortamda yeni insanlarla kaynaşıp güzel bir amaç uğruna çabalarken buldum.. Ben mi onlara yardım ettim, onlar mı bana bak işte şimdi bilemedim 🙂 .

Uzattım, bu listeyi daha da uzatırdım… Binlerce nedeniniz olabilir çünkü ağlamak için, binlerce nedeniniz olabilir vazgeçmek, çekip gitmek, kendini o bataklığa atmak, bir nefeslik ömrünü harcamak için! Ama tek bir neden var yaşamak için; UMUT! Hani şu fakirin ekmeği dedikleri ve inanılmazzzz yanıldıkları! UMUT hepimizin en büyük hazinesi!

UMUDUNUZU KAYBETMEMENİZ DİLEĞİYLE…

Sevgiyle kalın…

FOR ENGLISH PRESS 9 🙂